یک مطالعه تئوری پایه کوچک بر اساس شواهد مصاحبه فردی از بیماران مستقر در سوئد نشان داد که در حالی که لباس بیمارستانی دخترانه ممکن است برای برخی نشان دهنده مراقبت باشد، اما عمدتاً مشخص شده است که شخصیت زدایی، انگ زنی و بی روحی می کند.
مطالعه کیفی Topo و Iltanen-Tähkävuori که لباس بیمارستان را از دیدگاه بیمار و مراقب در نظر گرفت، هم در بیمارستان و هم در محیط های مسکونی، نشان داد که با قرار گرفتن در نقش بیمار، وضعیت پایین و فقدان کنترل و حریم خصوصی بر اساس گزارش‌ها، مراقبان متوجه شدند که بیماران زمانی که به پوشیدن لباس‌های خود بازگشتند، مسئولیت بیشتری در قبال مراقبت از خود به عهده می‌گیرند.
در این مطالعات، لباس های بیمارستانی شبیه لباس خواب توصیف شد و انواع لباس ها از جمله روپوش در نظر گرفته شد.
در بریتانیا، یک لباس بدون پشت «یک سایز»، که با گره‌هایی در پشت نگه داشته می‌شود، معمولاً برای دسترسی به متخصصان پزشکی برای معاینه و تحقیقات پزشکی استفاده می‌شود و در عین حال به کنترل عفونت و محافظت از لباس‌های روزمره در برابر کثیف شدن کمک می‌کند.
استفاده از چنین لباس آشکاری که بدون لباس زیر پوشیده می شود، ممکن است عفت و حیا را به خطر بیندازد و باعث خجالت به ویژه برای زنان شود.
با توجه به مطالعات محدود ظاهری انجام شده تا به امروز، پژوهش حاضر به دنبال در نظر گرفتن تأثیر لباس بیمارستانی بر سلامت و رفاه بیمار در میان بزرگسالان با و بدون شرایط سلامت مزمن، با استفاده از یک رویکرد چند روش متوالی است.
این شامل مؤلفه های کیفی و کمی بود که به خودی خود نسبتاً کامل بودند، اما هنگامی که با هم استفاده می شدند اجزای اساسی پروژه تحقیقاتی را تشکیل می دادند.
بنابراین، هر مطالعه برای پاسخ به سؤالات فرعی خاص برنامه ریزی و اجرا شد و نتایج تحقیق مثلثی یک کل جامع را تشکیل داد.
