بسیاری از اسباب بازی های متحرک قرن ها قدمت دارند. در هند انواع مختلفی از ماشین بافندگی اسباب بازی عامیانه متحرک هنوز در سراسر کشور رایج است.
مانند فیل‌های سفالی که آب می‌نوشند و عروسک‌های آکروباتیک روی چوب.
از سوی دیگر، پیشرفت‌های فن‌آوری مدرن، تولید اسباب‌بازی‌های متحرک پیچیده مانند قطارهای راه‌آهن برقی و پیست‌ها و اتومبیل‌های مسابقه اتومبیل رانی، هواپیماهای مدل با رادیو کنترل و وسایل نقلیه چرخدار، و عروسک‌هایی که راه می‌روند، صحبت می‌کنند، امکان‌پذیر ساخت.
فناوری جدید اسباب‌بازی به کودکان اجازه می‌دهد تا با استفاده از حسگرها، موتورها و ریزرایانه‌های ویژه، ربات‌هایی را طراحی، بسازند و برنامه‌ریزی کنند.
در مقابل، مواد بومی اغلب توسط کودکان برای مد کردن اسباب‌بازی‌های عامیانه استفاده می‌شود.
به عنوان مثال، کودکان هولی در پاپوآ گینه نو، اسباب‌بازی چرخانی که از یک تکه چوب مسطح با سوراخی در انتهای آن ایجاد می‌شود که کودک تکه‌ای نخ یا علف را به آن می‌بندد تا اسباب‌بازی را به اطراف بچرخاند و تولید کند، می‌سازند.
صدای زمزمه (اسباب‌بازی‌های مشابه در سایر نقاط جهان به عنوان گاوبازان شناخته می‌شوند.) بسیاری از عروسک‌ها، به‌ویژه عروسک‌های اولیه، از موادی که معمولاً در دسترس هستند، مانند یک قطعه چوب، بقایای پارچه، یا تکه‌های پوسته ذرت ساخته می‌شوند.
تحت فشار صنعتی شدن، فرهنگ و سنت عامیانه به سرعت در حال از بین رفتن است، اما در بسیاری از کشورها هنوز هم می توان انواع اسباب بازی های محلی یا خانگی را یافت.
اسباب‌بازی‌هایی که در کشورهای توسعه‌یافته فروخته می‌شوند معمولاً به تولید انبوه می‌رسند و اغلب در کشورهای در حال توسعه تولید می‌شوند و فناوری حرکت و سایر اقدامات آنها را فراهم می‌کند.
با این حال، علی رغم کالایی سازی غربی، اسباب بازی ها اغلب محیط فرهنگی کودک را منعکس می کنند.
به عنوان مثال، در شرق هند اسباب بازی‌های رایج شامل میمون‌های سفالی که از یک رشته بالا می‌روند، مارهای کاغذی که به چوب بسته می‌شوند و جغجغه‌هایی که از کدوهایی با سنگ‌ریزه‌های داخل آن ایجاد می‌شوند، هستند.
